De tropische ziekte leishmaniasis kende ik nog vaag uit mijn studies. Het was een of andere parasitaire aandoening, oorspronkelijk beschreven door ene Leishman. Daarmee hield het wel op. Ik was al blij dat ik uitgebreide informatie over zulke dingen vasthield tot op de dag van het examen, laat staan dat ik het een decennium later nog zou weten. Maar dan werd bij mijn schoonmoeder deze aandoening vastgesteld, na een reis naar Venezuela.
Ik googelde snel naar het woord leishmaniasis, om te kunnen veinzen dat ik er nog veel van af wist. Jaja, leishmaniasis! Dat is een tropische aandoening, veroorzaakt door een eencellige parasiet en verspreid via zandvliegjes. Pff, natúúrlijk ken ik dat! Dat is toch elementaire kennis! In realiteit was dat natuurlijk niet zo vanzelfsprekend. Deze aandoening komt gewoonweg niet voor in onze contreien. Er was een professor van het Instituut voor Tropische Geneeskunde voor nodig om de juiste diagnose te stellen. De dermatoloog had er zelfs niet aan gedacht. In België wordt slechts bij 2 à 3 mensen per jaar deze diagnose gesteld. Een redelijk obscure aandoening dus.
Maar kort na de diagnosestelling bij mijn schoonmoeder verscheen er een uitgebreide tekst over leishmaniasis in het tijdschrift Eos. De Morgen wijdde een uitgebreid artikel aan deze aandoening. Het is recent uitgeroepen tot de dodelijkste tropische ziekte na malaria. En enkele weken later sprak ook de Artsenkrant erover. What the hell? Had ik daar in het verleden zó overheen gelezen? Nu zou leishmaniasis wel door de klimaatsopwarming steeds verder naar het noorden uitbreiden, wat de recent toegenomen aandacht verklaart. Maar ik blijf het toch een straf toeval vinden.
Toegezonden door dr. Edelhart Y. Kempeneers. Tienen, 12 september 2010.