Dauwmaand 1ste eeuw. Onder de Piepelboom verschijnt vrouwe Behatrix. Ze zet met een zucht haar wissen mand neer.
Beha: Manlief, slaepstu noch? Tes van vroech op te stane vandage!
Boer Chlodorix staat morrend op.
Chlodo:Jaet, vrouwe! Waer es onse sone Queetvannix? En es hy noch niet ten huyse?
Beha:Ach, man. Maecket ghy u daerover toch niet nodeloos ongheruste.
Chlodo:Ghy hebbet goet kouten, vrouwe. Hebbet ghy ghesien met wien hy ommegaet?
Beha:Wien suldet ghy beduyden?
Chlodo:Ghy wetet wale. Ick beduyde dat katyf van den herebaene.
Beha:Ziebille van de villa?
Chlodo:Jae ick!
Beha:Dat es toch eene oirbare maget.
Chlodo:Wat ghy al segget! Eene maget? Eene deerne, jae, met veel te blote billen.
Beha:Die Ziebille… Ick peins dat ghy uw selver tyt vergheten syt.
Chlodo:Wildet ghy weder oude koeien uyt de grachte halen messchien?
Beha:Chlodo, hebbet ghy zelve my niet ghesocht agter de spickhaghe, swenst de here druïde ’t u verboot?
Chlodo:Laet de here druïde maer spelen met eene maretak en scone liedekens singhen.
Beha:Myn man. Ghy vindet Ziebille wel seer scone. Kunt ghy het onsen sone niet jonnen, datti eene maget vercieren soude?
Chlodo:’k En doet! By alle Belgen die goet eten ende drincken!
Beha:Ick vinde tvoorsekers onrechtveerdigh, dat ghy der minnen loop wildet tegenghaen. Het bloet kruypt alwaer het niet ghaen en can.
Chlodo:Jae sekers, vrouwe, maer ‘k bin gequetst van binnen omme te sien hoe dat Queetvannix als eenen haen die Romeynsche maget agternasit.
Beha:Noch al sconer! En es ’t allene om der wille van Ziebilles gheboorte ende afkomst dan?
Chlodo:Ghy hebbet gheraden! Ich en can het niet gedogen, dat Queetvannix ons verlaeten soude omme te gaene nae Tongeren, die verre stede in Taxandria. Het esser al Ro-meynsche mode: sy baden wellustichlyck ende naect. En wat al spysen sy bereyden! Peterselie ende cervel menghen sy bedrieglyck in den maeltyt. Oock cersen nuttighen sy onnoodichlyck: al quaelyck ende wulpsch. Gotverdonar, soo segghe ick!!
Beha:Manlief, wacharmen jaet! De sterren in den hemel staen my by in desen bangen stondt.
Chlodo:Och, ghy katyf! Wat moet ghy uwen sone soo tersyde staen? Kundet ghyt dan ver-draeghen datti nae Romeynsche maniere syn haer soo cort laet cnippen? O es het langhe, rossche haer onser eyghenen luyden niet scone ghenoech?
Queetvannix komt naderbij.
Chlodo:Myn sone Queetvannix! Waer bestu bleven? Mi langde nae di, sone myn! Ick en was soo ongheruste, dat ghy die doot haddet gekozen. Liet ghy my dan het leven, als ghy selve er niet meer ware?
Queet:(Omhelst zijn vader). Ghy moet niet kryten, vader. Ghy moet met uwen sone ende Ziebille seer geluckig wesen. Als nae de somer de bladerkens vallen en de winter een wit beddeken over de eerde hevet gespreyt, dan suldy hooren het sute krysen van eenen jonghen spruyt! Naer Tongeren en sullen wy niet ghaen, eene vremde taele sal het kindeken niet kouten en ons hutteken sal staen onder den piepelboom.
Dr. P. Kempeneers.